د ګر بت الوت
شاعر : عنایت الله پویان
ترتیب کوونکی : عبدالقادرمسعود
څومره ارته دنیاګۍ ده
څومره ارت دي آسمانونه
څومره عرش د خدای اوچت دی
څومره ستړي دي فکرونه
څومره لارې له موږ ورکې
څومره پوهه مو کوچنۍ ده
څومره عقل مو ماشوم دی
څومره لرې دي مزلونه
لویې لارې چې زه څارم
زړه مې تنګ شي لویه خدایه
ځان جهان را څخه هیر شي
غږ مې واوره، راته وایه
دجهان په وروستي ګوټ کې
هلته لرې، بیابیا لرې
او د لرو پسې لرې
هغه ځای ، هغه مکان کې
چې وزر د جبراییل یې
له تسخیر څخه عاجز دی
او هما د اندیښنو مې
د خیالونو په وزرونو
هلته نشي آلوتلای
ستا مخلوق به
د څکاک کومې اوبه څکي
او د ډبرو او فولادو له بڅرکو
کوم خواړه خوري
پاکه ربه! راته وایه
هلته څه دي
څوک نڅيږي – د چا ساز ته
څوک نغمې د زړه سندرې
په څه توګه- چاته وایي
لویه خدایه!
زړه مې غواړي سفر ؤکړم
لاړ شم هغې دنیاګۍ ته
چې لاهوت یې خلک بولي
او د لاهوت او جبروت د غوږ پردو کې
د ناسوت غزله ؤ وایم شاعر شم
پاکه ربه! ته توان د الوت را کړې
چې ګربت شم
او د هما په وزرو والوزم آسمان ته
او د آسمان د رڼو ستورو او سپیرونو په ځنګله کې
هغه ستوري را پیدا کړم
چې له لرې دنیاګۍ نه
هر ماښام راته سترګک وهي دمینې
کله ورک شي له نظره
کله کله را پیدا شي
او ترې څاڅي او بهیږي
د یاقوتو د غمیو سره رنګونه
د څیړیو د سکروټوـ سره اورونه
لویه خدایه! ته حکمت کړې را په برخه
چې پټ راز راته څرګند ښي
لاړ شم هغې دنیا ګۍ ته
چې لولاک يې خلک بولي
او زه هلته – هغې پټې دنیا ګۍ کې
د ناسوت د نڅا ګرې نڅا ؤ وینم
په محفل د ملکوت کې
او د لاهوت او ملکوت له لوري واورم
هغه شعر هغه غزله
چې خالق د کاینات یې
د توحید په ژبې وایي
او مخلوق او بنده ګان یې
د اخلاص په غوږو آوري
او د لاهوت له ډیره وهمه او هیبته
ملکوت کې ولولې شي
جبروت کې هلهلې شي
شعر کتاب د معرفت شي
شعر تفسیر د حقیقت شي
دینداران له بې دینۍ نه لاس په سر شي
د تعصب او د ریا کمپله ټوله شي- دین، دین شي
له اسمان څخه فریاد د عشق اوچت شي
او شاعر د ستړو لارو په چوپتیا کې
دا غزله د ناسوت په ژبې ؤ وایي خالق ته
خدایه ته یې زما مینه
عشقه ته زما مالک یې
شاعر : عنایت الله پویان
ترتیب کوونکی : عبدالقادرمسعود
د خیال شهباز ته
زما د خیال د ژور فکر د احساس شهبازه !
د هسکوغرونو، ګړنګونو، د همت پروازه
د آسمانونو، کړنګهار د ماتېدو شېبو کې
د سور سیلاو، یاغي توفان
د بهیدو په شپو کې
څه دې لیدل، څه دې کول- راته کیسې ؤ وایه
حال د وطن را ته بیان کړه افسانې ؤ وایه
د ا را ته وایه !
زما تره چې غریبي یې د بازار کوله
له کومې خوا د توعندي په ګولۍ ولګېده
چا یې د مړي جنازه له کوم بازار پورته کړه
کوم مسلمان ورته لاسونه د دعا اوچت کړل
دا راته وایه زما خور چې د بې وزلو یتیمانو مور وه
او یتیمان یې په میړانې ساتل
د کوم ځانمرګي تور کافر په بم کې والوتله
یتيمان چا ؤ ساتل- ماشومان چېرته لاړل
دا را ته وایه – زما ورور چې په اسلام مین ؤ
او بنیاد ګرو ټوپکیانو پرې د کفر ټاپې ؤ وهلې
د کوم نا پوه مفتي په ورانې او غلطې فتوا
سر یې له تن جلا شو
چا یې په قبر د شهید جنډې اوچتې کړلې
هغه سپين ږيری پلار زما چې د لمانځه په وخت کې
د نا مالوم اورپک د توپ په ګولۍ ولګېده
د کومو وږو سپو خوراک شو- هغه خوار هډوکي
شهبازه ولي – دا د څه لپاره
چوپه خوله ناست یې دا کیسې نه لیکې
د جنګ ځبلو وږو تږو خلکو
آواز نه آورې – افسانې نه لیکي
له چانه ډار کوې- ډارن څله یې
وزر دې مات شه- کبرجن څله یې
شاعر : عنایت الله پویان
ترتیب کوونکی : عبدالقادرمسعود
د سترکو ګیلې
سترګو مې اوښکې ګيلې در وړې، تا پروا ؤ نه کړه
ماشوم زړګی مې په ژړا شو، تا ژړا ؤ نه کړه
کور ته دې راغلم ګوندې را کړې، د سرو شونډو ذکات
ذکات د حسن په نصاب ؤ، تا سخا ؤ نه کړه
مړ دې د سترګو په چړو یم ، حال مې کله پوښتې
اوښکې شهیدې په لیمو شوې ، تا دعا ؤ نه کړه
کلونه کیږي رنځور پروت یم ، ستا د هجر اور کې
ټپ مې د زړه په ناسور واوښت، تا دوا ؤ نه کړه
ما وې خیرات به دې د سترګو، له لیمو غواړمه
خونکارو سترګو جفا ؤ کړه، تا وفا ؤ نه کړه
کلونه کیږي پویان ناڅي، ستا د مینې ساز ته
ټنګ مې د زړه له رباب ؤخوت ، تا نڅا ؤ نه کړه