غزل
په وطن چې قربانېږي پښتانه دي
په اسلام چې راټولېږي پښتانه دي
په تاريخ مو ډېر نازونه وکړل بس دى
په نړۍ کې به ځلېږي پښتانه دي
د ښېګړې، ننګ او پت، مېړانې خلک
په مېلمه چې خوشحالېږي پښتانه دي
د خېبر دره خو لار د تلو راتلو ده
په تورخم کې چې بيلېږي پښتانه دي
د نړۍ په کوم يو ګوډ کې به پېدا شي
باچا خان باندې نازېږي پښتانه دي
د سپرلي موسم چې دلته نه رادرومي
په خزان کې زرغونېږي پښتانه دي
جانانه! د رقيب خبرې مه اوره
تل په مينه به اوسېږي پښتانه دي
په ژوندوني خو ترې لرې لرې تښتي
چې په مرګ يې راغونډېږي پښتانه دي
بس د مينې کيسې وليکه ديوانه!
په نړۍ کې چې يادېږي پښتانه دي
غزل
اى جانانه! د دې ښار خلک ټول مړه دي
د ټپې د يکه زار خلک ټول مړه دي
تورتمونه، تورتمونه، تورتمونه
د رڼا او د سهار خلک ټول مړه دي
اى خزانه! راځه تاته هرکلى دى
ځکه دلته د بهار خلک ټول مړه دي
اى ظالمه! بس د جنګ نه نور لاس واخله
دلته ګوره د دستار خلک ټول مړه دي
اوس د مينې کيسې هېرې که جانانه
اوس د مينې، د سيتار خلک ټول مړه دي
اى ديوانه! ته به هم د چا پکار شې
ګني دلته خو د کار خلک ټول مړه دي
Rahmat Dewan