د ملیار شعرونه تازه شول
په سر جام را اړومه
په نصیب مې میکده شوه نور خومونه تشومه
لپې لپې ډکومه په سر جام را اړومه
ساقې پآم چې هیر مې نکړې سخاوت د رامعلوم کړه
ثرایی مې خوا کې کښیږده تر سهار به یی څښمه
ذهن او خیال کې خوښي را کړه تصور مې را پخلا کړه
ساقي دومره خو مې مست کړه څو په سر در ځینې ځمه
شیخه یو درد خو مې ندی څو شیبې مې ارام پریږده
زما پیټی خوته نه وړی زه مې پیټئ خپله وړمه
د هجران دردونه یو خوا د وطن غمونه بلخوا
زه حفیظ ملیار یی څښمه خپل زړګی تصلومه
وایی سپرلی راغی
وایی سپرلی راغی خو په زړه کې مې خوښي نشته
یا خو وخت بدل دی یا سپرلی کې څه مستي نشته
یا دا سره او شنه ګلان مو تنده ماتوی نشي
یا خو د وطن ګلان رامیل او چمبیلي نشته
موج د غاټو ل شته دی دشتې شنې دی خو پیکه ښکارې
هلته اتڼ نشته د شپونکیو نه شپیلي نشته
لاړ شه ای سپرلیه دلته جنګ دی دلته وینې دی
دلته ورور وژل دی سوله نشته سوکالې نشته
لاړم میکدې ته له خماره ځنګیدل خلک
خم کې میء ناب نه وه پییالو سره ساقي نشته
لاړم د یار کلي ته خو چا په کاڼو نه ویشتم
خدایګو ډیر خفه شوم چې د کلې لیونې نشته
ورانې دي دیرې د پښتنو هجري هم شړې دي
نشته دی رباب او د سیتار سره منګي نشته
ګرچې خلک ډیر دې د لنګیو بازار ګرم دی
ټول چې سره یو کړي د میرویس غوندې سړي نشته
ای حفیظ ملیاره دا چې داسې خوار او زار یو مونږ
یا خو قلم مات دی یا خو مینه د زړکي نشته
۱۹/۳/۲۰۱۳ وین د اتریش ښار
هر افغان
هر افغان راته د ښکاي چمن ګل دی
د لغمان که د کابل يا سرپل دی
قندهار که پکتيا ده که بغلان دی
په شملو يي ښا يسته هرخوا محل دی
له کنړه تر هلمنده تر مزاره
زما وينه ده وجود دی زما خپل دی
نورستان دی که غزني دی که هرات دی
يو افغان دی خپل ساتونکی د مرچل دی
دې هجران کې افغانان چې يو ځای وينم
خوشبويي د ننګرهار د نارنج ګل دی
د تبعيض په نوم چې اور بلول غواړي
افغان ندی دی غلام دی دی د بل دی
د خيبر او هندوکش شملی چې ساتي
ای حفيظ ملياره دا زمونږ اتل دی
ګلاب ګلاب زړګی
ګلاب ګلاب زړګی مې د ارمان خونه کې مري
مین مین زګیروی مې د جانان خونه کې مري
مثال یی د پښتون دی که په لره دی که بره
په رنګ رنګ تومتونو د افغان خونه کې مري
غروب د ماځیګر او سور شفق د ماښامي شو
د زړه د وینو رنګ مې د اسمان خونه کې مري
د زړه بړاس مي شي پورته راته سترګو کې باران شي
د اوښکو ملغلرې د ګریوان خونه کې مري
ژوند عشق دی محبت دی حرکت مبارزه ده
زخمي زخمي احساس مې د کاروان خونه کې مري
سپرلی سپرلی امید می د ګلبڼ په نندارتون کې
افسوز حفیظ ملیاره د خزان خونه کې مري
تنکۍ مینه
ستا د تنکۍ مینې هجران کې سوځم
مدام د وصل په ارمان کې سوځم
څنګه چې اوښکې له دا سترګو څاڅي
دستي په خپل څیرې ګریوان کې سوځم
د للمې ګل شوم د باران په طمع
د اوړي لمر او شین اسمان کې سوځم
د پښتون برخه یم زر نه رارسي
زه خو په داسې لوی جهان کې سوځم
عجیبه نده چې پښتون ووایی
زه مې په خپل افغانستان کې سوځم
چا پیښور او چا کابل ته غږ کړ
ته په امو زه په بولان کې سوځم
کابله درد دې د حفیظ ملیار دئ
نفرت
ته خپل وطن زه بل جهان کې سوځم
نفرت له انسان نشي له حیوانه ځینی ښه ده
خو داسې وخت هم راشي چې انسانه ځینې ښه ده
غیبت یی وظیفه وی بیخبره وی له ځانه
نفرت نو بیا له دارنګه شیطانه ځینې ښه ده
ګیله له دوسته کیږي دا متل دی خلک یی وایی
هوښیار دښمن له دوست چې وی نادانه ځینی ښه دی
زړګی د ورته ورکړه خو سنجش ورته ورته پکاروی
ګیله له ګریوان مکړه بیا له ځانه ځینې ښه ده
وعدې د وصال وکړي انتظار کی به د پریګدي
توبه له بیوفا غوندې جانانه ځینې ښه ده
خندا چې لباسی کړي او له مینې بیخبر وی
حفیظ ملیاره تیښته لدې ځوانه ځینې ښه ده