(که سپوره وي که پوره وي نو په شریکه به وي (باچاخان)
پښتو
ړنګه دې په غېږکې شوم جانانه ټينګوه مې مه لښته دې چندړويمه پام کړه ماتوه مې مه جوړه د خوږې خاورېنه خيال ځمانازک نازک خپله مې په مينه کړه ته ګرانه هېروه مې مه حوسن کې سپوژمۍ يمه هېمت دې ملالۍ يمه ټوله مې يوموټئ کړه اوګوره بېلوه مې مه سورمې کړه اواز مې شه اوترنګ مې کړه شهبازمې شه ته مې شۀ شپونکۍ ياره شپېلۍ يم کڼه وه مې مه لره يم که بره يم خو ستا يمه او ستايمه خاريم درقيب سترګو کې پريږده خوځوه مې مه کلکه يم له کاڼي نه پسته يم د ګل پاڼې نه تاولکه پروه تې،اصلزيه،خلاسوه مې مه *** لپۀ کې نېنې راشه چې رازونه سره وسپړو اې جانانه زړونه سره وسپړو پرېږده داغزوخبرې مه کوه نوربه سره ګلونه سره وسپړو تاچې وېلې زه يمه ته نه شولې کوم حقيقتونه؟سره وسپړو لپۀ کې نېنې موسره ګډې وې تېرماشوم يادونه سره وسپړو ته که ځماتن ئې زه دې وينه يم نن به دالفظونه سره وسپړو بل سره اعلاج به ئې پيدانه کړې خپل که پرهارونه سره وسپړو وربه خپل خلقت ته مينه مينه کړو بيابه ارمانونه سره وسپړو اوس د،اصلزي،غزل ته لارورکړه ځه چې قد مونه سره وسپړو
-
 بېرته شاته |
