Adab au Hunar / شعر، ادب او هنر
مه وژنه
مه وژنه ظالمه د چمن بلبلان مه وژمه
باغ پرې ښایسته بریښي د شنو ونو طوطیان مه وژنه
لرې که وسله له لاس – د سولې دنیا خپله کړه
خدای ته رجوع وکړه – دا بې ژبې مرغان مه وژنه
ستا د راکټو په لمبو کې تباهي راغله
غلې که د اور لمبې – مظلوم یتیمان مه وژنه
هر څه دلته ښکلي دي – باغچې له ګلو ډکې دي
پریږده دا خوسا جګړه – دګلو کاروان مه وژنه
کر وکړه د ځمکو – چې شنیلي درته خندا وکړي
لرې کړه اغزي له ځان – د باغ خاوندان مه وژنه
غرو کې ارغوان دي – دښتې پټې په ریدیانو دي
کبر دې زوال شه – د ښایست غاټولان مه وژنه
خدای دا پیدا کړي- ته بنده یې – دچا خدای نه یې
خدای ته مخه وکړه – د وطن شاه زلمیان مه وژنه
پریږده دغه خوار ولس چې ژوند وکړي په سولې کې
وایي پیغمبر- د پاک قران پلویان مه وژمه
دلته کربلا ده – یزیدیان – او قاتلان ډیر دي
ژاړي فاطمه – د محمد (ص) کړوسیان مه وژنه
ستا د ظلم زور له لاسه – خلکو کډې بارې کړې
اې دخدای دښمنه – دمولا عاشقان مه وژنه
کاڼي بوټي ژاړي (بودا) ړنګ شو په بامیانو کې
شکلي تاریخي آثار- بې ژبي بتان مه وژنه
دا د افغان کور دی – دا ایران او پاکستان نه دی
ورک شې د غدار زویه – افغان په افغان مه وژنه
دلته کې عرب – د څه لپاره – میشته شوي دي
کور دستر (یما) پاچا او تخت د کیهان مه وژنه
دا د بوعلي وطن – زانګو د تمدن بوله
مور د مولانا بلخي – ډیوه دعرفان مه وژنه
دلته دادب ګلان – نشژ د میخانو لري
بزم د حمید مومند – چهلتار د رحمان مه وژنه
ته که په ریښتیا ملالی یې – لرې کړه وسله له لاسه
لاړ شه دجومات په لور د خدای بندګان مه وژنه
دغه دزمریانو کور – تاریخ لري قصې لري
پریږده دعرب لمن- تاریخ د افغان مه وژنه
پریږده دنیاوال زمونږ د خلکو اوښکې پاکې کړي
واوره دیتیم چیغه، بې مور یتیمان مه وژنه
شاعر:عنایت الله پویان
ترتیب کوونکی : عبدالقادرمسعود
راځه چې وژاړو
راځه چې وژاړو په چیغو چیغو
دلته خو نور څه د خندا لپاره پاتې نه دي
*****
دلته رڼې میکدې وسوزیدلې
دلته نشې په ویربدلې شولې
چې دمستیو هنګامې وې پکې ،
لاړې هغه کوڅې، شډلې شولې
دلته، وحشي بادونه ټول ګلونه ورژول
دلته ترخو سېلیوشنه باغونه وسوزول
چې ستا راتلو ته یې شېبې شمېرلې
چې ستا پلونه یې په عطرو وینځل
هغه تنکۍ ،
تنکۍ ،
غوټۍ ،
بهاره، پاتې نه دي
**********
هلته چې ما او تا، د مینې په سپیڅلي نامه،
د زړونو شمې، د قصو په ښار کې بلې کړلې
هلته چې موږ د شپې وزرونه، په لمرینو پلوشو وتړل
هلته چې موږ د مرجاني اوښکو ځلانده غمي
د ارمانونو د ماڼۍ په دیواله وټومبل
تاندې غوټۍ مو د وژمې په لار کې بلې کړلې
کودړي هم اوس د قصو له ښاره پاتې نه دي
**********
دلته د تاک ونه کافره بولي ،
دلته سندرو ته زندۍ اچوي
دلته د پوهې دروازې تړلي
دلته، تخته او تباشیر اوس (شیطاني) توري دي.
قلم، څوک نه پیژني،
کتاب معنا نه لري
دلته په شونډو اوس یوازې د ټوپک قصه ده ،
دالفبې، خوږې نغمې له خونړي ناتاره پاتې نه دي
**********
هغه د کلي سپېدار، او هغه جګې د چنار ونې
چې یې سرونه رسیدل تر شنه اسمانه پورې ،
د مجنون ولې غوندې،
اوس یې سرونه په پښو لګېږي
اوس هغه سبر قامتونه، یاره پاتې نه دي.
راځه چې وژاړو،
په چیغو،
چیغو.
شاعر:صدیق کاوون طوفاني
ترتیب کوونکی : عبدالقادر مسعود