Adab au Hunar / شعر، ادب او هنر
دګیډړناولی زړه
یـــوه ورځ ګــیـد ړخــوړوپــوسـې روان شـو
هیڅ پـه لاس نـه ورتلل ډیـریې فکروران شو
یــونـاڅـاپــه یـې یـوچــرګ پــه ډیــران ولـید
ویل یې زړه کې چې پوره یې ټول ارمان شو
ځـان یـې ټیټ په پټېدو سترګې یې چرګ کې
شـوچـمـتـو پـه خــېـز وهـــلـو تـرډ ېـران شو
خودې چرګ بخت ډېر بېدار وو چې یې ولید
دې ګـیـډړمکر وپــریــب ته سخت حیران شو
زر پــه مــنـډه بـانـدې لــوړه بـانــدې وخـوت
تـرخپو لانـدې یې ګیډړ سترګې په اسمان شو
ګـیـډړپـوه شـو چې خـپل وار ورنـه خطا شو
ورنـږدې دې لـوړ ولاړ چـرګ تـرمکان شـو
دامهال مـاښـام نــږدې وه اسـمـان وریـځ وو
نــــری بــــادهــــواســـړه نـــرم بـــاران شـو
ګـــیــدړ ولــیــدل چـې چــرګ نــشي نـیـولی
پـه پـریـتـونـوکې مسکی پـه زړه پریشان شو
ویـل یې چـرګــه وروره تـابـانـدې ســلام شَه
مــوږ دوسـتان یـو دې یـوالي پـه داسـتان شو
چــرګ ویـل ګـیـدړه وروره ديـر ښـه راغلې
ماته هـم یـاد کې دې ښـې دوستـۍ دوران شو
خو دریغه چې دوستي کې دوستان خرڅ شي
ګـوره څـنـګه پـښتـونـخـوا کې پـاکـستان شو؟
ځـکه زمـوږ دود تـه قـانـون دې ځـنګل وایې
چـې کـمزوري بـانــدې بــرقـوي حـیـوان شو
هـره ورځ وي کلـي وران خـلک مـړه کیږي
خـبـر نــه اورو چـې فـلانـی کلــی ودان شـو
پــریــــده داخــبــرې ډیـــرې دي غــمــجـنې
نــن دا تـاغـونـدې څـاروی ښـه تر انسان شو
کــه اودس نـــلـــرې لاړ شــــه اودس وکــړه
نــورپـه چـل وپـریب نـړي کې تـیرزمان شو
دا یـــې وویـــل ګــیــدړ تــه او بــیـا ورســته
دې وزروتـــرپـــړپــَـه ولــــو پــــه اذان شـو
خــو ګــیـدړ کــم عــقـل بیا هـم ښـه پـوه نشو
پـه وفـا کې پـه سـتایــنو دې خــپـل ځـان شو
چرګ اذان کې کـړې نارې دې کلي سـپو ته
چې راځۍ ښکاره دښمن زموږ پـه بیابان شو
غپ وغـوپ کې سپـیو مـنډې کړې تـرچرګه
ګـیـدړپـوه شـو چې هـدف یې پـه طوفـان شو
غـلی غـلی شـو پــه ډارکې بــیـرتــه شـاه تـه
چرګ ویـل لمونځ بـه کـوولاړمو شیطان شو
ګـيـډـر وی زمـا اودس مـات شــوزما دوسته
لـمـونځ بـه وکړو بیا یـوځای که په جهان شو
پـه نـاولــیــو زړوکــي کــلــه شې یــــوالـــی
پـاکـــوزړوتـه انـتـظارکې (عـلي خــان) شـو