Adab au Hunar / شعر، ادب او هنر
که ته نه ېې
ډاکټرحنیف بکتاش
زما د کوټې پر زاړه دیوال،
لاتراوسه هم
هغه زوړ سات زړیږي
اوزه لاتراوسه هم
له همغې زړې دریڅې
کوڅې ته ګورم .
ما ښام مخکې له هغه چې،
پردریڅې،
دآسمان تورڅادرپرېوځي
اودشپې نیولی غږما
یوځلې بیا
په رسیوکې راوتړي
زړه مې غواړي
دکوڅې پرمخ
ستا دپښو
خا پونه ولولم
ما دې کوڅې کې،
خپل زړه کرلی
ما ته،
دا کوڅه
د ېوې سپېڅلې مینې، داسې انځوردی
چې په کې د باغ پروږمو
مقد س روح چلېږي.
خو ګوره،
که ته نه ېې
ما ته دا کوڅه
له څوخټینودیوالو
له څو تیږو
اوڅوقالب خښتو
زیاته مانا نه لري
زه، دې کوڅې ته
ستا له سترګوګورم
که ته نه ېې
زه په نښتوسترګو
څه ووینم؟!
د فبروري درېمه۲۰۱۲کال