Adab au Hunar / شعر، ادب او هنر
کچه کور
کچه کور کښې چې اوسيږم
له بارانه خود ويريږم
عجيبه شانې ديوال يم
چې رژيږم لا کلکيږم
کومې سترګې چې مې وژني
په هغو سترګو رغيږم
د احساس له اذيته
زۀ لمحه لمحه قتليږم
د غمونو سره غرمه ده
ويلي نه شوم واوره کيږم
هر موسم مې بې لچکه
چې ټيټېږم نو ماتيږم
رازه زلفې چرته ګوره
لږ په سيوري يئ ؤدريږم