Adab au Hunar / شعر، ادب او هنر
غزل
په وطن چې قربانېږي پښتانه دي
په اسلام چې راټولېږي پښتانه دي
په تاريخ مو ډېر نازونه وکړل بس دى
په نړۍ کې به ځلېږي پښتانه دي
د ښېګړې، ننګ او پت، مېړانې خلک
په مېلمه چې خوشحالېږي پښتانه دي
د خېبر دره خو لار د تلو راتلو ده
په تورخم کې چې بيلېږي پښتانه دي
د نړۍ په کوم يو ګوډ کې به پېدا شي
باچا خان باندې نازېږي پښتانه دي
د سپرلي موسم چې دلته نه رادرومي
په خزان کې زرغونېږي پښتانه دي
جانانه! د رقيب خبرې مه اوره
تل په مينه به اوسېږي پښتانه دي
په ژوندوني خو ترې لرې لرې تښتي
چې په مرګ يې راغونډېږي پښتانه دي
بس د مينې کيسې وليکه ديوانه!
په نړۍ کې چې يادېږي پښتانه دي
غزل
اى جانانه! د دې ښار خلک ټول مړه دي
د ټپې د يکه زار خلک ټول مړه دي
تورتمونه، تورتمونه، تورتمونه
د رڼا او د سهار خلک ټول مړه دي
اى خزانه! راځه تاته هرکلى دى
ځکه دلته د بهار خلک ټول مړه دي
اى ظالمه! بس د جنګ نه نور لاس واخله
دلته ګوره د دستار خلک ټول مړه دي
اوس د مينې کيسې هېرې که جانانه
اوس د مينې، د سيتار خلک ټول مړه دي
اى ديوانه! ته به هم د چا پکار شې
ګني دلته خو د کار خلک ټول مړه دي
Rahmat Dewan