Adab au Hunar / شعر، ادب او هنر
د اوښکوسیلاب
له زمانې سره یو ځای
تښتي شپې او ورځي زېږي نوې زمانې
ځغلي زما له خولې ورسره سمې ترانې
لېږم له هر ګام سره لښکر د ارمانونو
ساتمه راتلونکو ته د رزم نشانې
لوبم لکه باد د سباوون د یار په زلفو
غواړم ماتولو د ځنځیر ته بهانې
هر آواز چې جګ شو د مردانو له مرۍ نه
رېږدي یې له زوره زړې شوې بتخانې
راشئ چې د میو دریابونه را روان کړو
نوي یاران نه مستوي دغه میخانې
ځغلم د زمان له قافلو سره په مخه
و دې کړي رقیب څه یې چې خوښه وي کانې
سر که رانه پرې شو ما بخشلی دی په جنګ کې
نه کړي سربازان له دښمنانونه مانې
لري کړه صیاده دا عبث دامونه لومې
زه یرغلې باز یم روږدی نه یم په دانې
هرې زلزلې سره په غرونو د وطن کې
زما د زړه له اوره پورته کېږي زبانې
مه یې ویروه (لایق) د سر په سودا نه دی
هسې خداېږو غواړي سربازۍ ته بهانې
د اوښکو سیلاب
عشق په لیونتوب کې واک د سر راڅخه یوووړ
زړه مې په ګردش کې یوه نظر راڅخه یوووړ
زهد مې سپر که د هوسیو هوسو ته
چا د سترګو جنګ کې دا سپر راڅخه یوووړ
صبر مې پالنګ کړ د هجران په اوږدو شپو کې
اوښکو په سیلاب کې دا بستر را څخه یوووړ
ما وې د زړه ور به ښایسته وو ته خلاص نکړم
نجونو په مستۍ کې د زړه ور راڅخه یوووړ
زه ازاد مارغه په لوړو غرو به الوتمه
غېشو د بڼو یې بال او پر راڅخه یوووړ
شاعر : اکادیمسین سلیمان لایق
ترتیب کوونکی : انجنیرعبدالقادرمسعود