Adab au Hunar / شعر، ادب او هنر
غزلونه
[06.Jul.2016 - 15:13]حميده پکتيانۍ
مخ مې د جانان دی که ځلا چرته هېنداره کړي
خدای ورته ونه وايمه مابه ګنهګاره کړي
مخکې دې غم ښه و، ستا په ياد به پرې ويده شومه
اوس چې راته راشي نو ويده مې رابيداره کړي
وژنه خو مې مه بيا به دې هيڅوک هم د غم نه وي
داسې يوه ګناه وکړه چې ما له تا بيزاره کړي
خير که په هُنر د يارانې ښه نه پوهېږم اوس
لويه به شم، پويه به شم، خدای به مې هوښياره کړي
ماته يې جامونه رامعلوم دي، ښه پرې پويه يم
دا معلومه نه ده چې سجدې د چا له ډاره کړي؟
هر سړی جنت ګټي، دوزخ ګټي خپل ځان وته
دلته داسې څوک دي چې ژوندون د بل لپاره کړي؟
هره شپه که ستاپه ياد ويده پکتيانۍ نه يمه
غاړې مې دې بندې وي خدای پاک مې دې مرداره کړي.
دوه غزلونه مې
سپوږمۍ مې بېګا وليده بربنډه لېونۍ
آدې ته مې وروکړله ژر منډه لېونۍ
خاونديې د خپل زوی په بدو مړ کړو ترېنه چا
په کلي کې يې بولي خلک کونډه لېونۍ
له زاڼوکټوري غوښتل و، تا نه د وفا
زه هسې درته هاغه ورځ وم رنډه لېونۍ
نارې مې خوب کې تا او کلي ټولو اورېدې
ولاړه وم د سيند په لويه څنډه لېونۍ
په پښو باندې به لوڅ يې پر سر به دې کفن وي
ځارېږې به له خپلې غونډې منډې لېونۍ
ګيله له بې وفا اشنا نه مه کړه پکتيانۍ
ازل کې يې ليکلي ستا پر ټنډه لېونۍ.
غزل: پکتيانۍ
کاواکه يې روان چرته په منډه لېونيه
خوړلی شي دنيا واړه په ټنډه لېونيه
وطن مو رانه سرو کفارو واړه لاندې کړی
راځه په جنګ کې واخلو دواړه ونډه لېونيه
له مانه خوبه ته او ستا په سر دنيا شي پاتې
له تانه به څه پاتې شي لونډه لېونيه؟
ثواب دې يوه زره هم زما د مينې نصيب نه شو
آزار دې رانه يوړو لويه پنډه لېونيه
د کلي خلک دې وژني ته له ځانه خبر نه يې
په منځ د کلي مه راځه پر څنډه لېونيه
جنت ته دې پرې نه بيايم خوقدر يې لږ زده کړه
خوله مې ده پر زېړه زنه پنډه لېونيه
درتلمه پکتيانۍ په تورو غرونو ستا ديدن ته
بلا مې د دستور وه راته خنډه لېونيه.