(که سپوره وي که پوره وي نو په شریکه به وي (باچاخان)

Adab au Hunar / شعر، ادب او هنر

دنګه جنۍ

[26.Mar.2018 - 10:22]

زموږ د کلي هغه دنګه جينۍ

هغه په سپين کې غنمرنګه جينۍ

.

اوس يې ها سور سالو لمبه نه وهي

اوس په پستو ګوتو چمبه نه وهي

.

ها چې سندرې يې په لاس رانيوې

د بام کوترې يې په لاس رانيوې

.

اوس يې د ټول کلي بامونه وران دي

سپين د کوترو يې سلامونه وران دي

.

خړو اوبو يې سور پېزوان وړی دی

ژېړ مازيګر يې ترابان وړی دی

.

چا يې په غشو کشمالي وژلي

چا ترې يادونه د لالي وژلي

.

سپېرو سیليو ترېنه شال وړی دی

د چړو څوکو يې شين خال وړی دی

.

نه يې ځونډي، نه يې بنګړي پاتې دي

بس تش کودي يې د ګړي پاتې دي

.

تش له بنګړو يې مړوندونه پاتې

ډک يې د ورور کمربندونه پاتې

.

غم، د وطن د غره د لمنځې په څېر

زړه کې يې وغځېد د ګونځې په څېر

.

په هدېرو ګرځي ملنګه جينۍ

هغه د ژوند په شانې دنګه جينۍ

.

لکه غوټۍ د غاټول ټولې پټې

په سره کفن کې ترې همځولـې پټې

.

ټولو غمونو ته يې دا پرېښې

د عرش پر لاره يې دعا پر اېښې

.

زړه يې په ټولو پسې داغ داغ

د ژوند د دښتې دا غاټول داغ داغ

.

لکه رنځوره ژېړه پاڼه جينۍ

ها غنمرنګه، هغه سکاڼه جينۍ

.

اوس په اختر د جونو پنډې نشته

اوس د ګودر د جونو پنډې نه شته

.

هغه ملاله او خماره جينۍ

ها چمبه ماره، ټپه ماره جينۍ

.

ټولې ټپې يې اوس ټپي ټپي دي

غرونه، تپې يې اوس ټپي ټپي دي

.

ستونی يې بس د یاقربان هدېره

زړه يې د هر يوهٔ ارمان هدېره

.

په نيمو شپو لېونۍ چيغه وکړي

لکه ويشتلې هوسۍ چيغه وکړي

.

ويښه دنيا وي، ځان په خوب واچوي

پرده د دې پر لېونتوب واچوي

.

ها د اوبو غــوندې بې رنګه جينۍ

هغه په مينه کـې ملنګه جينۍ

.

ستوري تسبې کړي، پرې مولا يادوي

نوم د وطن مې په بيا بيا يادوي

.

سترګې په لوري د مولا واړوي

هسې نه بل مخې دنيا<
بېرته شاته