حقيقى عشق

حقيقى عشق

لیک:  سيد  افضل  شاه

 کله  چې  زۀ  په  مردان کالج  کښې  د بى_ اے  طالب علم وم  نو  په  هغه  دوران  کښې  ما زيات  تر  په  اردو  کښې  شعرونه  ليکل. يو  غزل  مې   د بده  مرغه  زمونږ  د اردو  پروفېسر  ته د پيريډ  نه  پس  په  کاغذ  ليکلے  وړاندے  کړو  چې  سر  دا غزل  ما ليکلے  دے  تاسو  يې وګورئ، نو هغۀ  د کالج  په  برانډه  کښې  يو  طرفته  شو. د پن  نه  يې  سر  پورته  کړۀ  په  يو  يو  شعر  به  يې  کراس  نشان   راښکلو ،په  اووۀ  شعرونو کښې  يې  څلور  غلط  کړل  او  په  درې   شعرونو  يې چرت  خراب  نۀ  کړۀ، وئيل   يې  چې  دا څلور  شعرونه  غلط  دى  ما  ترې  پوښتنه  وکړه  چې  څۀ غلطى  ده  پکښې.؟ چې  خپله  يې  وکړم  يا تاسو يې  اصلاح  وکړئ. نو  په  جواب  کښې  يې  راته وئيل  چې   زۀ  شاعر نۀ  يم  چې  اصلاح  يې  کړم  خو  غلط  دى.

 اقبال نعيم  رحمانى صېب  چې  هم  په  دې  کالج  کښې  د اردو  پروفېسر  وۀ، رحمانى  صېب خو  مونږ  سره  يې  پيريډ  نۀ  وۀ خو  زمونږ  د يو  ملګرى   شېر بهادر خان  په  فرمائش  د کالج  د وخت  نه  پس  يوه  ګنټه  روزانه  يو  مياشت  مونږ   پنځو ملګرو  شېر بهادر خان د شېرګړهـ ، هدايت الله  د پورې  هوتى، خالد حسېن  د کالو خان، محمد شاه  د  جبر  او راقم  ته  د افسانو کتاب  ډېر  په  مينه  ښودلے  وۀ.  رحمانى  صېب  احمد فراز صېب   سره  په  ريډيو  پاکستان  کښې  هم  پاتے  شوے  وۀ، خپل  او  د شاعرانو ،اديبانو  دلچسپ  حالات  واقعات  به  يې  هم  راته  ډېر  په  زړۀ  راښکونکى انداز  کښې  بيانول الله تعالى  دې  دواړو  ته  مغفرت  نصيب  کړى.  يوه  ورځ   مې  د رحمانى  صېب   نه  تپوس  وکړو چې  سوئمبر  څۀ  ته  وائى  دا څۀ  رسم  دے.؟ چې  فراز  وائى 

      سنا هے اس  نے  سوئمبر کى  رسم  تازه  کى            

 فراز  تو  بهى   مقدر   کو  ازمانے  جا

       نو ډېر خوشحاله  شو  ووئيل  چې  فراز  د ظالم  بچے   دے  ډېر  ښۀ  شاعر  دے،  هغه  وخت احمد فراز  ژوندے  وۀ  ګنى  د دۀ  نه  په  عروضو  او  ژبه  باندې  ډېر  پوهه  پوهه  خلق  شته  خو  د دۀ  شاعرۍ  ته  ګوته  په  خلۀ  پاتې  شى .دا  د خدائے  ورکړه  ده  امد  هم  دې  ته  وائى. د فراز  هسې  ژوندۍ  شاعرى  څوک  په  زوره  نۀ  شى کولے،  دا خو  د بره  نه  راوريږى ،د فراز د شخصيت  او  شاعرۍ  باره  کښې  يې  ډېرې  زړۀ  پورې  او  معلوماتى  خبرې   اوکړې ، بيا  د فراز د دې   غزل  يو  يو  شعر  يې  ډېر  په  خوند  خوند  مونږ   سره  شريک  کړو  

 اب  کے  هم  بچهړے  تو  شايد کهبى  خوابون  مين  ملين

                         جس  طرح  سوکهے  هوئے  پهول  کتابون  مين  ملين

 د سوئمبر  باره کښې  يې  وئيل  چې دا د هندوانو  راجاګانو  يو  رسم  دے  چې  جينۍ   پېغله  شى   نو  يو  تقريب   جوړ  کړى  شى .ټول  خواهش  مند  هلکان  راشى  په  قطار  کښې اودرولې  شى .پېغله  ګرځى  چې  کوم  هلک  يې  خوښ  شى  نو  هغه  د لاس  نه  نيسى  او  د قطار نه  يې  رابهر  کړى  بيا  هغه  هلک  سره  ورله   وادۀ  اوکړى.  دې  رسم  ته  سوئمبر  رسم  وائى.

           په  بله  ورځ  مې  هم   هغه  کاغذ  رحمانى  صېب   ته  وړاندے  کړو  چې  فلانکى  پروفېسر صېب  خو  راله  دا څلور  شعرونه  غلط  کړل  خو د غلطۍ  نشان  دهى  يې  راته  هم  ونۀ  کړه تاسو يې   اوګورئ  چې  څۀ  غلطى  وى   نو  هغه  راته  په  ګوته  کړئ. رحمانى  صېب  يو  يو  شعر   په خوند خوند وئيلو  په  يو  شعر کښې  يې  يو  لفظ  بدل  کړو ، بيا  ګويا  شو   چې  نور  غزل   سم دے  شاباسے  يې  راکړو  چې  هم  دغسې  خپل  ليک  جارى  ساته، د دې  خلقو  پروا  مۀ  کوه دوى  خپله  ليک  نۀ  شى  کولے   نو  په  بل  يې  هم  نۀ  شى  پېرزو. د رحمانى  صېب  خبره  په  خپل ځائے  سمه  ده  خو  زما  خيال  دے   چې  کېدې  شى  محترم  پروفېسر  زما  په  دې  وجه  حوصله افزائى  نۀ  کوله، چې  د شاعرۍ   په  ځائے  تعليم  ته  توجو  ورکړى. 

         څۀ  دوه  مياشتې  پس  مې  ذهن  ته  يو  خيال  راغے  او  هم  هغه  غزل  مې  په  يو  سپين کاغذ  ښۀ  خوش  خط  وليکلو  او د پيريډ  نه  پس  مې  هم  هغه  ښاغلى  پروفېسر  ته  وروړاندې کړو  چې  سر  د دې  غزل  خو  راته  تشريح   وکړئ. نو  وئيل  يې  چې  دا د چا  غزل  دے؟ ما ورته عرض  وکړو  چې  دا شاعر تاسو  پېژنئ  داسې  ښۀ  نوم  يې  دے .دا  غزل  په  يو  ادبى  رساله کښې  چاپ  شوے  دے. خبره  مې  دروغ  هم  نۀ  وه  ځکه   چې  پروفېسر  صېب  زۀ  پېژندم  نوم مې  هم  بد نۀ  دے  او  دا غزل  په  رساله  کښې  چاپ  شوے  هم  وۀ.

         پروفېسر صېب  کاغذ ته  کتل  وئيل  يې  چې  دې  کښې  خو  څۀ  مشکل  نشته  د غزل  يو يو شعر تشريح  يې  شروع  کړه. چې  د ټولو  شعرونو  تشريح  يې  اوکړه  نو  ما ورته  وئيل  چې  په دې  يو  شعر  خو اونۀ  رسېدم  دا هغه  شعر  وۀ  چې  پروفېسر  صېب  غلط  کړے  وۀ  نو  بيا يې تشريح  وکړه.  ما ورته  وئيل  چې  په  دې  يو  شعر کښې  خو  راته  غلطى  ښکارى  ځکه  چې  اوس هم  پرې  پوهه  نۀ  شوم  چې  د شاعر څۀ  مطلب  دے؟ نو  د لږ  سوچ  نه  پس   ګويا  شو  چې  ښه پوهه  شوم  د دې  شعر  نه  تۀ  مجازى   مطلب  اخلې  او دې  کښې   حقيقى  عشق  دے( پاڅون ـ مردان).

بېرته شاته