(که سپوره وي که پوره وي نو په شریکه به وي (باچاخان)

Adab au Hunar / شعر، ادب او هنر

د معرفت جوهر

[28.Jul.2022 - 15:54]

سید عبیدالله نادر

کال ۲۰۱۷کلفرنیا

د معرفت جو هر      

په ځپل احساس څـوک پوهولی ، نشم

چــاته دردمـــن زړګی ،ښـــودلی نشم

په زړه لـــــرمه ،ناويـــيلی قــیصـــی

غـوټي د زړه چــاته ، ســـپړلی نشــم

یم لاروی ، د بــیدردۍ ، د کـــاروان

دا خپل احســاس ، چـا کې لیدلی نشم

دی انســاني احســاس په زړه راسـره

خـپـل انســاني احسـاس وژلـی نشــم

هـــومــره حـالاتــــو،کــــړولی یمــــه

چي په آرام زړګـــي ، ژړلــی نشـــم

چي وي جـــوهر د مــعرفت ورســره

یو صـاحـــبدل دلتــه،میــــــندلی نشـم

چي پري ماتیږي د دردمـــنو ،زړونه

داســي یو حرف چــاته، وييلی نشـــم

د زړه ســـکون ، رانه حـــالاتو وړی

ځـکه په ډکـه خــوله خنــــدلی نشــــم

چي چیرته و نشـي احســـان له لاسـه

اغـــزي د چــا مـخ ته کرلی ، نـــشم

 ....................

 

(د یو ایرانی سندرې د شعر متن په پشټو ژباړه چې تعلیمی ، انتباهی ، اخلاقی او تربیوی اړخونه او بڼې لري)

سید عبید الله نادر

ای د مینې سپوږمۍ لږ وغوړیږه!          

شاهان ټول ولاړل او قصرونه ، پر ځای پاتي شول

شا او ګدا مړه شول ، خو دنیا پرځای پاتي شوه

ای د عشق سپوږمۍ ، لږ وغوړیږه

او ته ای دمینې بارانه ووریږه

ای د محبت لمره، وسوزه دا بنیاد د ننګ او کینې

ای خلکو راشئ دا د نفرت او کینې غبار پریمنخئ

دا دومره حرص او تمه د څه د پاره؟

آخر دا دنیا د چا سرای دی؟

شاهان ټول ولاړل، او قصرونه ، پر ځای پاتي شول

شا او ګدا مړه شول،خو دنیا پرځای پاتي شوه

ای د عشق سپوږمۍ ، لږ وغوړیږه

او ته ای د مینې بارنه ، ووریږه

چا د دي دنیا نه یوه ذره مال د ځانه سره وړی؟

چا دا ژمنه کړی ، چې سبا سهار به وویني؟

کله چې انسان په یوه ورځ فنا کیږي

مړ کیږي، او روح یې له بدنه جلا کیږي

نو دا جنتګ او جګړه د څه د پاره ده ؟

هغه چې په دې دنیا کې پاتی شوی ، هغوي څوک دي؟

شاهان ټول ولاړل ،او قصرونه پرځای پاتي شول

شاه او ګدا مړه شول ، اودنیا پرځای پاتي شوه

انسان ولی چې واک ته رسیږي ، ځان ورکوَي؟

او دارنګه ظلمونه کوی،ډیر ژر به دا لنډ عمر ختم شي

اود خاورو، مړۍ به شو،نیست و هلاک او نابود به شو

شاهان ټول ولاړل،او قصرونه پر ځای پاتي شول

شااو ګدا مړه شول،خو دنیا پرځای پاتي شوه

ای د عشق سپوږمۍ لږ وغوړیږه

او ته ای د مینی بارانه لږ ووریږه

څیښتن تعالی ،مونږ د انسانیت ، په لور بللي یو

د خدای د حقیقت نور مونږه غوښتي یو

په مینه او محبت، نه په قهر او په کینې

مونږ د خاورو یو ، او بیا به خاورو ته ځو

نه مطلق پاتي کیدونکي یو، او نه د آسمانونو چت یو

شاهان ټوله ولاړل، او قصرونه پرځای پاتي شول

شاه او ګدا مړه شول،خو دنیا پرځای پاټی شوه

ای د مینې سپوږمۍ لږ وغوړیږه

او ته ای د مینې بارانه لږ ووریږه

 


بېرته شاته