آتیا کلن زلمی

آتیا کلن زلمی

لیک: اعجازخټک د لاچئ 

د همیش خلیل نه شپږ کاله کشر عمر ئې آتیا کاله خو اوس ئې هم د زړه اؤ قلم زور کم شوې نه دې اؤ نه ئې تخلیق شنډ شوې دې ، د کال ۱۹۵۶.ء نه ئې چې یو ځل په لیکلو لاس پورې کړې نو تر ننه پورې ئې قلم د لاس نه غورزيدلې نه دې،د اردو، پښتو داسې اخبار به نه وی چې د دوی کالم پکښې موجود نه وی، هرکالم ئې دومره جامع وی چې هرټکی نه ئې د علمیت، پوهې، دوراندیشئ بڅری څاڅی،  دومره کالمونه، د کتابونو سریزې، دومره کتابونه چې حساب ورته اوکړې شی نو هر دوه منټه پس ئې څه نه څه لیک کړې، د خپل طبعی عمر نه ئې هم زیات لیکل کړي ، یوازې د لیک لوست نشه لری نوره هیڅ نشه نه کوی ، یو ملنګ انسان دې خو د ملنګئ نشه هم نه کوی، نسوار، سیګریټ شاید چې پیژنی خو تراوسه به ئې خپلې شونډې پرې بلمازې کړی نه وی، یو داسې انسان چې هیڅ مال و دولت ، سرکاری اؤ غیر سرکاری چڼکي پڼکې  د دوی زړه اؤ نظر نه دې پسخولې،  لیک لوست ئې ټول عمری وظیفه ده، اردو پښتو دواړو کښې ډیر علمی، سیاسی، ادبی اؤ داسې په ګڼو موضوعات ئې لیکل کړی خو داسې لکه د کاڼي کرښې،خوراک دومره کوی چې دوی پرې ژوندې پاتې کیدې شی، چرته چې په باجمات روټئ کښې ناست وی نو کوم څه ئې چې مخ ته پراته وی ، هغه کښې به ګوتې سوغړوی خو په دسترخوان خواره واره ترسکون خوراکونو کښې که یو خوراک پخپله ددوی مخ ته پخپله راغلو نو کیدې شی چې دوی ئې اوڅکی ګنی د دوی مخ ته پروت خوراک به هم د خپل ضرورت نه زیات ګڼی، کیدې شی بلکې دا حقیقت دې چې کم خوراک د دوی د لوئې عمر راز دې ، ترڅو ئې د خوراک خپله کوټه ختم کړی نه وی نو تر هغې به د ژوند په آخری رکعت دغسې ولاړ وی، سحرمونځ ښه په درز سره کوی خو د نورو مونځونو قضاراګرځولو ته بیخي نه دې اوزګار، دټول پاکستان د ترقی پسند مصنیفینو صدر، د نړي والا ادبی کانفرنس باني، کله به کراچئ کښې وی اؤ چې بیا ئې ګورې نو بیا به کوئتې ته رسیدلې وی، بنو، ټل ، کوهاټ ،مردان، چارسده، سوات ،  اسلام آباد خو ورته داسې ښکاري لکه دوه قدمه مزل وي ورته،  بهر ډيرو ملکونو ته لاړ راغلې دې، خو سعودی عرب ته عمرې د پاره لاړ وو، اؤ دا ئې ثابته کړه چې که زه ترقی پسند یم خو پوخ مسلمان یم د کومې چې هغوی کله هم دعوه نه ده کړی، د سویت یونین د ماتیدو نه مخکښې هلته ډیر لاړ راغلې، هلته نه ئې ترقی پسند ادب ډیر څه راوړی چې هم په پښتو اؤ هم ئې په اردو پیرزوئې کړی، ما په اردو  ، پښتو اؤ په عالمی ادب کښې ډیرداسې لیکوالان لیدلي چې څوک تخلیقی ذهن لری اؤ هر وخت په لیک لوست کښې مشغول وی نو داسې خلق همیشه د آتیاؤ کالو نه آوړیدلی لکه اردو کښې مشتاق احمدیوسفی چې د سحرنمانځه نه پس به څه لږه ډیره سبا نارې اوکړو اؤ بیا به پخپل کتابتون کښې لیک لوست ته کیناستو، ترماسپخین نمانځه پورې به مشغول وو، درې آړخ ته به ئې دومره کتابونه  د کوټی چت پورې داسې جوخت پراته وو چې د میږګک ته به د رانوتو لار هم نه پیدا کیده، پخپل ژوند کښې به ئې دومره سیاهی استعمال کړي وي چې دومره به اوبه هم نه وې څښلي، دومره قلمونه به ئې پڅ کړي وي چې دومره به یو قصاب خپلې چړې نه وی پڅې کړي، خوراک ئې دومره کړې چې د مرګ فرښته ئې په انتظار انتظار ستړی کړي ، آخربه فرښتې الله پاک ته دا خواست کړې وي چې د ده راشن کارډ بلاک کړه ګني دا به ترڅو دغه چل ول کوی نو آخر په شلم جون ۲۰۱۸.ء کښې د ۹۴ کالو په عمر کښې د فانی دنیا نه ئې آوټ کړو، هم دغه مثال زمونږ د دغه آتیا کلن زلمی لیکوال، شاعر، افسانه نګار، کالم نګار ، د کتاب اؤ د قلم سړي دې، د دوی يو زوئې ارشد سلیم د دوی په لار روان دې  خو چې څومره ئې ځان له راز تخلص خوښ کړې هومره راز نه دې پاتې شوې، څنګه به راز پاتې شی چې د لیک هریو ټکې د دوی د فکر، نظرې اؤ اهدافو ستر ماتوی ، هر وخت د فکر اؤ ټاکلي منزل په لور د رسیدو اندیښې ئې په مخ خوارې واری ښکاری، د کوم قام اؤ وطن چې دا د ښیرازئ اؤ سوکالئ خوبونه ویني نو هغه ئې چرته خندا ته نه پریږدی، د روانو حالاتو په رڼا کښې چې دا د خپل قام مستقبل ته ګوري نو دومره غمجن اؤ فکرمند وي چې د ژوند لغات نه ئې خندا اؤ مسکاټکی وتلی دي، خو د نړئ په مخ راتلونکی محشر نه خبر کړی ضرور دي، په ملکي اؤ بین الاقوامی ډګر چې کومې لوبې روانې دي ، د هغې په نتیجه کښې په پښتون اولس به کوم دوزخ ته آچول کیږی د هغې هر څه نه خبر کړي دي خو لکه د ژوندیو هدیرې کښې نعرې سورې وهي خو خپلې چغې سورې ورته بیرته د غوږونو راشی اؤ دا حیران دریان ولاړ وي چې خدایه ! دا خو لکه ټول د غوښې بتان دې ، لکه د ځناورو سحر ماښام ډکیږی اؤ تشیږی، دوی خو د خوشحال بابا په پیغورونو راویښ نه شول اؤ نه د باچا خان بابا په نصیحتونو د سړې ځامن شول نو په یویشتمه صدئ کښې دا هم داسې کله د یو اؤ کله د بل جنګونو خشاک وی، دا به هم داسې د قابیل روایت ژوندې ساتی، خو دا د نر بجې لګیا دې، خپله پړه نه منی، د ژوند په آخري رکعت ولاړ دې اؤ دا دعاکوی چې

لویه خدایه ! لویه خدایه !

بېرته شاته