۲

غمخورصاحب د وطن په هر غم  ځوریدی ،هغه د هر هغه چا چې دا ملت يي ځوروی او دملت  ارمانو نه او هیلې يې تر پښو لاندې غوبل كړي دياوکول ، په زغرده غندلی دی، که څه هغه  
  یرغلګر روس و یا امریکا ، که څه هغه جهادی مشران وه یا  ګوډاکیان  

غمخمورصاحب په  فسادكکړو مشرانو ته په په پښتنی شهامت  په چغو چغووايي دا امریکا  د خپل غرض لپاره راغلې  ده ، ځانانو خپله  مه غولوی ،هغه زموږ  د امنیت لپاره نه ده  راغلې

د باجوړ ، وزيرستانبه درته څه ووايمپه قندهار كې لوي واړه او زنانه وژني
هر څوك پوهيږي امريكاد خپل غرض د پارهپه لره او بره پښتونخوا كې پښتانه وژني

هغه امریکا ته هم په زغرده  وايي :

د خداى د پاره!
دا بمبارۍ بندې كړئ

غمخمورصاحب افغانی جنګسالاران  هم غندلي دي ، هغه جنګسالاران چېد خوږ وطن خواږه بچيان  په بې رحمۍ سره وژني .

دازمونږ ښكلي ماشومان مه يتيمان كوئ
دا زمونږ مظلومان مه شهيدان كوئ

غمخور صاحب ټول هغه  واک لرونکی  غندلی دی . چې  د ولس په شتمنيو چړچې او ميلې كوي.
هغه د هغه چا پر ضدآواز اوچت كړی ؤ چې د ملت په پيسو يې فيشني موټرې او ښګلې  قصرونه اخيستي  .

غمخور صاحب د دغوټولوپه مقابل كې  خپل  د سوز نه ډګ  آواز اوچت كړی ؤ  او وايي:
په دې وطن كې بې جرمونو څه نه ديشوي
بې له جنګونو او مرګونو  نور څه نه دي شوي
بې  د وحشت له يرغلونو نور څه نه دي شويبې د حسرت له هجرتونو نور څه نه دي شوي
په دې مرګوني ژړغوني حالڅه ووايم په كومه خوله باندې سړو مباركي ووايمپه هر طرف كې د بمبونو غلبلاخوره دهپه لوي اختر كې د مرګي لويه غوغا خوره دهپه غر او سمه د دهشت تورهبلا خوره ده
د ماتمونو د غمونو انګولا خوره دهاوښكې مې څاڅي له چشمانو نهاو س څه ووايم
ملګرو چاته د اختر مباركي ووايم

هغه په دی پورته شعر کې د وطن  ټولنیزه -سیاسی وضع په رښتینی ډول انځور وی بیا وایي په  دې هیواد کې بې غمه څوک نشته  ،چا ته د اختر مبارکي ورکړم؟!

غمخور صاحب بیا هم امید د لاسه نه ورکوي، مګر دا تمه هم نه لري ، چې دده په ژوند کې به  یو  اباد وطن ویني  نو وايي :

داوطن به خداى آباد كړي مونږ به نه يود هر چا زړكى  به ښاد كړي مونږ به نه يودا چې  نن خانه به دوش دي درپه درهدا به هم پخپل  مراد كړي مونږ به نه يو
 هغه رښتیا هم  له خپلو نيمګړ ارمانونو سره له مونږ څخه لاړو.
هغه له پښتونخوا له  دوستانو يوهګيلهلرله،چې په ځای ګیله ده   هغه دا ګیله داسی بیانوي:
كوم وخت چې د وزر سوو پتنګانو سيلونه د غرونو نه راووختل او په پيښور يې سرولګيد نو طمع وه چه زمونږ په زخمونو به د عزيزولۍ او ورورولۍ پټۍ ولګي او دمه بهراكاندي - مګر بدبختانه كومو خلكو ته چې ډير اميدونه  وو هغه د طمې ځاى خالي وخوتنور دی  زاړه ياران  زمونږ په زخمونو مالګې  نه دوړوي او نور دې د ورور ولۍ اوپښتونولۍ نوم په خوله نه اخلي ،ځكه دوي هغه څه وايي چې په  اوريدو يې سړى شرميږي  - له دې امله وايم چه خاموشي يې پرده ده - بياهم كه زړه يې وار نه كوي او خامخا دغهټكي  ګردانوي نو مونږ  به په دې بسمل حالت كې د دې ټپې په ويلو مجبور ه شو:
په ځنكدن   مې حاضر نه شو  ېد جنازې لاندې مه مځه مختورنه

ارواښاد  غمخور صاحب ګيله هم په ځاى ده .   هر وخت يې د  راغلو ميلمنو ميلمه پالنه كوله . د هغواستقبال لپارهبه  د تورخم   په  دراوزه كښې  ورته دریده. ، ملمستياوې به يې ورته كولې  او  ډير  به يې نازول.