(که سپوره وي که پوره وي نو په شریکه به وي (باچاخان)

Adab au Hunar / شعر، ادب او هنر

بې قراري

[03.Aug.2017 - 18:40]

(اجمل خټک)

لکه ټپه د یو ماشوم شپونکي د خولې نه اوځي

په کاڼو, بوټو کې خورېږي ځي ورکېږي چرته؛

لکه وږمه د خوشبو ډکه د ازغو په منځ کې

په پاڼو پاڼو کې ګډېږي ځي خورېږي چرته؛

لکه یو پاکه پلوشه د سهارني ستوري نه

په توربښن سهار رالوېږي ځي تتېږي چرته؛

یا لکه اوښکه په لېمو کې د نیمځلې کونډې

چې بې اسرې غوندي ښکارېږي ځي پټېږي چرته

 

همزولو! داسې مې د زړۀ تاوونو واخستمه

لکه لوګې د اسوېلو یې تاوېدونکی یوړم

 

د اباسین د زور او شور چپو ته اورسېدم

چپې تش ځګ وو او چرې یې اسوېلي پاتې وو

د اټک ورته د خپل زوړ غیرت په ډاډ ورغلم 

خو مړې ایرې او څۀ د نښې میخکي پاتې وو

د کوهستان په مټه ؤرو خانو وګرځېدم

د وښو ځالې او د خټو څو بُتکي پاتې وو

لاړم تور غر ته. ما وې! هلته خپل زمري لټوم

غارونه شاړ و, پُسی نوکې زمرکټي پاتې وو

 

همزولو! داسې مې د زړۀ تاوونو واخستمه

لکه لوګی د تنارۀ یې غرېدونکی یوړم

 

د خوشال خان د غیرتي وینې په څړیکه راغلم

تش څو ځونډي او د شا ډولو په ګډا واؤړېدم

ما وې چې ځم د اېمل خان د تورې زنګ څټمه

او چې باړه کې د سیلیو په شغا واؤړېدم

د دریا خان په انغرې کې مې بڅرې کتل

د پټیانو په دروغ او په رښتیا واؤړېدم

د یوسفزو درنو درنو مېرو ته اورسېدم

د درمن خوا کې د نَهرو په ژړا واؤړېدم

 

دغلته نور هم د زړګي تاوونو اوزپلم

لکه لوګی د سوي زړۀ یې حسېدونکی یوړم

 

درنې درنې هوجرې مې ولیدلې شاړې پرتې

د مسټرخان بنګله کې سپی وو. زۀ ورتلی نۀ شومه

په محرابونو کې تیارۀ وه. بوږنېدمه ترېنه

د مولانا په خوا کې صېب وو. زۀ یې لیدی نۀ شومه

د لویو خونو د سپین ږیرو خلکې پاتې نۀ وې

د بنګله والو په تنګ سوټ کې ځایېدی نۀ شومه

په لویو انغرو کې کچه درب ټوکېدل

وو هوټلونه ډېر اوچت زۀ رسېدی نۀ شومه

 

ملګرو! دغلته د زړۀ تاوونو وژړولم

د زړه لوګې په اوښکو ترې زنګېدونکی یوړم

 

ما وې د خپل بابا د دروند پټکي تپوس کومه

یو د ټوپئ خاوند د لرې نه سُوک وڅنډو

ما د خوږې ابئ د تور پړوني غم کولو

یوې بیګمې راته پير او استاد وکنځلو

ما ارت تندی, لوی شکری او ډک کندوان ولټول

د چیټاکو په خاوندانو مې ځان وزپلو

زۀ ګرځیدم د پښتنو په ورورولیو پسې

د زمانې په ګُلډانګانو مې ځان وخوړولو

 

همزولو! دغلته د زړۀ تاوونو پرېنښومه

لکه د اوږی اسوېلی یې زېرېدونکی یوړم

 

د شهیدانو په درنو درنو هدیرو وګرځېدم

ډیوې یې مړې, جنډې کږې, شګې خورې پاتې وې

د مړنو ستانو تر پاکو انغرو ورغلم

لاړي کاږه, پورونه مات, ایرې سړې پاتې وې

د قباګانو, عمامو ولونه مې ولټول

دې د پاکۍ جامه کې بس تشې نخرې پاتې وې

په درمسال کې مې سر لوڅ کړو؛ بیا جمات ته لاړم

دې سپینو سپینو محلاتو کې تیارې پاتې وې

 

همزولو! دغلته د زړۀ تاوونو پرېنښومه

لکه لوګی د مړ مشال یې نالیدونکی یوړم

 

د پنجور باتور اوچتې ځالې تشې پرتې

پکې یو خوشي ګوګوشتو تش اوازونه کول

تر اسمانکو او واؤرینو څوکو اورسېدم

هلته وریځو کې بجلیو سازشونه کول

د شنو رغو, پخو درو او تورو غرو لمنو

په تیرو پلونو پسې بیا بیا اوازونه کول

د غیرتونو هغه ځالې څو تیلي پاتي وو

چې تندرونو به یې برش ته سلامونه کول

 

همزولو! دغلته مې د زړۀ تاوونو پرېنښومه

لکه اواز د مات منګي یې ماتېدونکی یوړم

 

ما وې شین اسمان ګُنبت کې چرته لاره کوم

چې د دې وران ویجاړ مزل یې تناوونه پرېکړم

ما وې په پُل د کهکشان یو لېونئ منډه کړم

چې د برجونو یې کاږه واږه څانګونه پرېکړم

ما وې که اوس مې د چا غټ مُلایان سور کافر کړي

خو! بس ورځم چې د دې زوړ نظام رګونه پرېکړم

ما وې چې ځم که هغه خدای تش د غټانو رب وي

چې ورته پښو کې د دې اوږو نه حلقونه پرېکړم

چې یا په ځای د سړیتوب ځان ته خپل کور جوړ کړم

یا د ظالم د تورې سیوري لاندې ګور جوړ کړم

(دپښتو د ادب پلار اجمل خټک)

 

بېرته شاته