(که سپوره وي که پوره وي نو په شریکه به وي (باچاخان)

Adab au Hunar / شعر، ادب او هنر

دغواص د کال

[31.Mar.2020 - 11:09]

دغواص د کال وبا

(خوشال خان خټک)

د غواص د کال وبا

خدای يې مه راوله بيا

اکوړ خېل مې پکې ومړل

لوی هلک مرد و نسا

بخت ناک مې پکې ومړ

مور يې هم بوته قضا

يو هلک يې و راپاتې

ورپسې شو زر پنا

چاته ژاړم له دې غمه 

سود مې کم دی د ژړا

لور په لور په دا لمبو کې

عالم پروت په واوېلا

تر دکنه تر کابله

راخوره شوه دا بلا

په لکونو عالم ومړ

چې ښارونه شول صحرا

اول قحط بيا وبا وه

په هر لوري وه غوغا

سرفراز د سعادت و

ښه لمسی مې و زېبا

هم حافظ د درست قرآن و 

هم په خط و بې همتا

د ښکار سپی يې و ساتلی

لېونی شو بې غوغا

لاس يې وروړ بې خبره

چې ګاڼه يې خپل اشنا

دی يې و چيچه په لاسو 

لا علاج شو لادوا

په دا کال له ما قضا کړ

په ارمان ارمان جدا

کال حصغ شو وبا ولاړه 

هم عسرت کړه راته شا

بارانونه دي ورېږي

وداني شوه په دنيا

نه تل غم وي نه ښادي وي

وار په وار وي حغه دا

په هر حال شکر بايده دی

چې بد تر نه شي لا

اوس څه غم د عالمګير دی

چې عالم يې کړ رسوا

د وبا غوندې زر ورک شوای

بل يو ښه شوای راپېدا

يو خوشال دا دعا نه کا

درست جهان کا دا دعا

اجابت به يې زر وشي

که د خدای وي پرې رضا

 

انګليسي ژبه کې ترجمه 

 

THE 1686 CONTAGION 

 

May the 1686 contagion 

Never ever happen again 

My co-villagers got perished in it

Both young and old; men and women

Bhakht Khan, my son, died in it

So did his mom 

He had a beautiful son

Who also soon thereafter breathed his last

Who do I share my grief with?

What’s the use anyway of all this crying?

People are burning in this fire 

In every nook and corner of the empire 

The epidemic spread

From the Deccan to the Kabul province  

Hundreds of thousands perished in it

Cities deserted and turned into ghost towns

First, it was famine, then this contagion 

There was suffering everywhere

Sarfaraz was Saadat’s son

He was my handsome grandson 

He knew the Holy Koran by heart

And was also a calligrapher quite expert

He had a pet greyhound 

That suddenly got mad

Sarfaraz touched it unknowingly 

As he took it for a friend

It bit him in the hand

Rendering him terminally ill 

Kismet parted him from me 

With great rue and regret

The epidemic ended in 1687 

And so did my suffering

Rains started pouring down 

Making the earth rejuvenated 

Both joy and sorrow 

Take their cyclic turns

One got to be thankful in every state

Praying nothing worse happens

The only curse there remains now is King Aurangzeb 

He has made people to suffer as well

May he also vanish like the epidemic

So that a just ruler ascends the throne 

I, Khushal, isn’t praying for this alone

All the rest also for the same yearn

God-willing, this prayer 

Will also be responded soon

 

Khushal Khan Khattak (1613-1689)


بېرته شاته