د اد ې په مینه کې اثر د ئ چې توبې ورکې دي په پیمانومې خومان تش کړل خونیشې ورکې دي د غر څنو سترګو لټو ن مې د لد ل ستړئ کړ لو لمر مخې ځکه ز ما ستړ ې حوصلې و رکې دي څه تورې شپې مې دلیدو په ارمان سپینې کړلې ا وس د ې د تورو زلفو یاره سلسلې ورکې دي افسوس لومړئ وئ وروستئ عقله دجانان په خونه زما ځوانۍ کې ورځې ورکې اوس مې شپئ ورکې دي ز ما نظر د ئ ستا د مخ له نو ر ه نو ر ا خیستئ خیر که له تا نه دې دپلار نیکه حجرې ورکې دي لکه باران مې اوښکې څاڅي د ګر یوان کوڅو کې چې په ژوندون را نه جانانه ستا کوڅې ورکې دي زه خدمتګاردې په زړه وړمه دوصال اندیښنې نور مې له خیاله ځیني واړه اندیښنئ ورکې دي